قدر مادر را بدانیم

 

مادر ڪودڪش را شیر می دهد
و ڪودڪ از نور چشم مادر
خواندטּ و نوشتـטּ می آموزد...

                  وقتی ڪمی بزرگتر شد

من زیبا هستم..

من زنم

شاهکار خلقت...

ارزشم به آرایش و پیرایشم نیست....!!

نه این که زیبایی را دوست ندارم.....!!

من زیبا هستم و برای زیبا ماندنم می کوشم..

من یک زنم

من یک زنم

من یک زنم ...
خالقم سوره ای به نامم نازل کرد!
من یک زنم...
خالقم طواف نساء را واجب کرده که بدون آن حتی حج ات قبول نیست.
من یک زنم....
خالقم به تو دستور داده که حجراسماعیل را نیز طواف کنی،

جایی که یک زن،هاجر در آن دفن است.
من یک زنم...
و خالقم گفته باید هفت بار پا در جای  پای یک زن،هاجر بگذاری

و آنقدر سعی کنی تا خدایت تو را بپذیرد.
من زنم....
بهشت زیر پای مادر است...
روح انسان از درون من به او دمیده میشود...
هر روز پاسداری من از کودکم، ثوابی عظیم دارد.
اگر یک ساعت همسرم، با محبت و انس با من باشد،

 و به من خدمتی کند برای او برابر با هزار سال عبادت است..
و ثواب هزاران شهید برای خوش اخلاقی در خانه...
سرشت و صفات انسانها از شیر من است....
مردان از دامن زن به معراج میروند.
عفت من سرمایه الهی من است.
من چرک نویس هیچ احساسی نمیشوم!!!
من زنم...
آری من همان زنم

که نجابتم قیمتم را از یه دنیا بالاتر میبرد.
من عاشق سوره کوثرم...

 

سوره ای که گواهی میدهد نسل پیامبر نسلی است که از سلاله یک زن است.

تو چه گفتی سهراب؟ قایقی خواهم ساخت...

زندگی

تو چه گفتی سهراب؟ قایقی خواهم ساخت...

با کدام عمر دراز؟

نوح اگر کشتی ساخت عمر خود را گذراند،

با تبر روز و شبش بر درختان افتاد،

سالیان طول کشید عاقبت اما ساخت ؛

پس بگو ای سهراب شعر نو خواهم ساخت...

بیخیال قایق،

یا که گفتی تا شقایق هست زندگی باید کرد؟

این سخن یعنی چه؟

با شقایق باشی زندگی خواهی کرد

ورنه این شعر و سخن یک خیال پوچ است ،

پس اگر میگفتی تا شقایق هست حسرتی باید خورد

جمله زیبا میشد،

تو ببخشم سهراب که اگر در شعرت نکته ای آوردم ،

انتقادی کردم

بخدا دلگیرم از تمام دنیا

از خیال و رویا

بخدا دلگیرم،

من جوانی پیرم ،

زندگی رویا نیست

زندگی پر درد است،

زندگی نامرد است...

در کنار تو...

در کنار تو...

ﺣﺲّ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺛﺎﻧﯿـﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﺷﻮﻕ ﯾﮏ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻋﺸﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻭﺭﺯﯾﺪ
ﺁﻣﺪﯼّ ﻭ ﻫﻤـﻪ ﯼ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ !
ﺭﻭﺡ ﻏﻤﮕﯿﻦِ ﺗـــﻮ ﺩﺭ ﮐﺎﻟﺒﺪﻡ ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩ
ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﺩﺭ ﮐﻨـــﺎﺭ ﺗــــﻮ ﻗﺪﻡ ﻣــــﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑـــﺮﻡ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﭘُﺮ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ، ﻗﺮﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﯼ ﻣﺎ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﺪ
ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﭘــﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑــﻪ ﻫﻢ
ﭘﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺗـــﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐُﺸــﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ
ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﻧﺮﺥ ﺩﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﺑُﻐﺾ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺣﺴﻮﺩﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﻭُ ﻗﺎﻓﯿــﻪ ﻫﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ